Non est igitur summum malum dolor.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Duo Reges: constructio interrete. Maximus dolor, inquit, brevis est. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quod quidem nobis non saepe contingit. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.

Quis enim redargueret?: Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.
Sed haec omittamus;: In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.
Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.
Efficiens dici potest.
Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari.
Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.

Quis nostrum dixerit, quos non pudet ea, quae Stoici aspera dicunt, mala dicere, melius esse turpiter aliquid facere cum voluptate quam honeste cum dolore?

Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum
voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem
meminisse tu non potes.

Ita fit illa conclusio non solum vera, sed ita perspicua, ut
dialectici ne rationem quidem reddi putent oportere: si
illud, hoc;

Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.
Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Nam quid possumus facere melius?